Τις πτυχές της παραδοσιακής ιαπωνικής τέχνης συρρίκνωσε στα μεγέθη του DNA Αμερικανός ερευνητής, δίνοντας ώθηση στις εξελίξεις της νανοτεχνολογίας. Μοριακά έργα τέχνης που μπορούν, όμως, να οδηγήσουν τη νανοτεχνολογία σε νέα πεδία εφαρμογών, παρουσίασε ένας Αμερικανός ερευνητής, στην Πασαντίνα των ΗΠΑ. Εφαρμόζοντας τις αρχές της κατασκευής οριγκάμι, της παραδοσιακής ιαπωνικής τέχνης δημιουργίας περίπλοκων μοντέλων από φύλλο χαρτιού, κατάφερε να φτιάξει δισδιάστατα σχήματα. Μόνη και σημαντική διαφορά: αντί για χαρτί χρησιμοποίησε στελέχη DNA. Ξεκίνησε φτιάχνοντας ένα τρίγωνο, μετά ένα πεντάκτινο αστέρι, προχώρησε σε ένα χαμογελαστό προσωπάκι και κατέληξε με ένα χάρτη των ΗΠΑ.
Κοινό χαρακτηριστικό των κατασκευών το μέγεθος τους, που δεν υπερβαίνει αυτό ενός βακτηρίου, δηλαδή μερικές δεκάδες νανό-μετρα. Με κλίμακα 1:200.000.000.000.000, υπολογίζεται ότι κάπου 50 δισεκατομμύρια τέτοιοι χάρτες μπορούν να στριμωχτούν μέσα σε μία σταγόνα νερό. Κι όμως πρόκειται για το πλέον περίπλοκο νανο-αντικείμενο που έχει φτιαχτεί ποτέ σε εργαστήριο.
Το θέμα φέρνει στη δημοσιότητα το περιοδικό Nature, αποκαλύπτοντας και την ταυτότητα του "καλλιτέχνη". Πρόκειται για τον Paul Rothemund από το Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Καλιφόρνια, ο οποίος αν και δηλώνει ...ανικανοποίητος από τη δουλειά του, διότι λόγω έλλειψης χρόνου δεν κατάφερε να φτιάξει κι έναν παγκόσμιο χάρτη, ταυτόχρονα σημειώνει πως η μέθοδος που ανέπτυξε θα λύσει τα χέρια των επιστημόνων όσον αφορά στη δημιουργία και τη μελέτη περίπλοκων νανο-μηχανών.
Νέα ώθηση
Η νανο-τεχνολογία χειρίζεται την ύλη σε μοριακό ή ατομικό επίπεδο, οπότε δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι 1 νανό-μετρο είναι το ένα δισεκατομμυριοστό του μέτρου, δηλαδή 80.000 φορές μικρότερο από το πλάτος μιας ανθρώπινης τρίχας. Εφαρμογές της έχουν ήδη βρει τη θέση τους σε καλλυντικά, ηλεκτρονικά μικροτσίπ, αυτό-καθαριζόμενα παράθυρα και αλέκιαστα ρούχα.
Οι προοπτικές όμως πάνε πολύ μακρύτερα και η μέθοδος οριγκάμι φαίνεται πως επιταχύνει τις εξελίξεις. "Ένας βιολόγος θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το DNA-οριγκάμι για να οργανώσει πρωτεΐνες που, κανονικά, η φύση δημιουργεί ξεχωριστά, σε μια κοινή γραμμή παραγωγής. Αυτό που θα προκύπτει θα μοιάζει με ένα πολύ-ενζυμικό εργοστάσιο , όπου το χημικό προϊόν θα παραδίδεται από τον ένα ενζυμικό-μηχανισμό στον αμέσως επόμενο" λέει ο Rothemund.
Η διαδικασία βέβαια δεν είναι απλή, ωστόσο έχει ήδη κεντρίσει το ενδιαφέρον της επιστημονικής κοινότητας που επεφύλαξε θετική υποδοχή στην ανακάλυψη.